اندکی بعد از برجام و لغو (تعلیق) تحریم های فلج کننده ( بی اثر ) آمریکا بر کشورمان صحبت از توسعه زیر ساخت ها و کمک به صنعت گردشگری از زبان بسیاری از مسئولین به گوش رسید چنانچکه دیدیم مسئولین کوچک و بزرگ از ریاست جمهوری گرفته تا نمایندگان مجلسی و مقامات کشوری و لشگری همه و همه صحبت های از لزوم توسعه گردشگری نمودند که بسیار درست و بسیار مهم بود. سوال اصلی اینجاست که ایا ایران با رتبه ۱۳۱ از ۱۷۶ کشور جهان در شاخص فساد ادرای (CPI ۲۰۱۶) رتبه ۱۷۱ از ۱۷۸ کشور در شاخص آزادی اقتصادی هریتیج و با اینهمه شرکت های خصولتی و سازمانهایی و بانکهایی که با وجود ماموریت های متفاوت که بلای خانمان سوز اقتصاد ایرانند ایران میتواند به راحتی با الگو برداری نه از کشورهای توسعه یافته یا جهان اولی (بلاد کفر )بلکه از کشورهایی همچون ترکیه که به لحاظ موقعیت جغرافیایی و اشتراکات زمینه ای فرهنگی صنعت گردشگری را متحول نماید و چه بسا این میراث سیاه نفت را که از زمان قبل از مصدق و نفت بختیاری لوله هایش بر سر سفره هایمان حس کرده ایم از بودجه سر سفره هایمان بیرون بکشد؟ با نگاهی به آمار صندوق بین المللی پول که در سال ۲۰۱۸ ایران و هریک از شهروندانش را را به ۱۸ امین اقتصاد دنیا در شاخص تولید ناخالص داخلی بر حسب برابری قدرت خرید تبدیل نمود اما سوال اینجاست که با وجود رتبه نسبتا خوب در جهان از لحاظ درامد سرانه چرا این مهم توسط هیچ یک از هموطنان حس نمیشود؟ پاسخ هم در دسترس ماست .مدیران از دل فرهنگ های بیرون امده اند و مسئله این است که فرهنگ جامعه ما در ۱۰۰ سال گذشته کشور را به چه سمت سویی سوق داده است.آیا ایراد از تک تک ما نیست؟ به نظر میرسد تحول در ابتدا باید در سطح فرهنگی صورت گیرد که در زمینه های فرهنگی آن بعد تر سخن خواهم گفت آنچه هم اکنون مشخص است با مدیریت و حاکمیت فعلی پیر و فرسوده کشور که تمام مدیران آن مافیای فکری اوایل انقلاب ایران بوده اند این تحول امکان پذیر باشد , و آنچه البته به جایی نرسد فریاد است عالمی دیگر بباید ساخت وزنو آدمی . نیما شیوندی ۱۱ بهمن ماه ۹۶