اطلاعات بیشتر

---

نام مکان:

روستای دوگیجان

استان:

آذربایجان شرقی

شهرستان:

مرند

---

معرفی نامه

دوگیجان نام روستایی در دهستان بناب بخش مرکزی شهرستان مرند ( در قسمت شرقی حومه شهرستان مرند ) است. این روستا خوش آب و هوا ، کوهستانی ، دارای مردمانی خونگرم و مهمان نواز و سختکوش می‌باشد .مردم روستا به شغل‌های دامداری ، قالیبافی و کشاورزی مشغول هستند. لباس محلی این روستا در نوع خود از نظر رنگ و اشکال پارچه کم نظیر است.

جهت رفتن به این روستا در شهرستان مرند پس از گذشتن روستای ارد کلو و بناب جدید و زرقان می‌توان به روستای دوگیجان پا گذاشت که بازدید از مناظر و غار زیبای آن بسیار لذت بخش است.غار دوگیجان در شرق مرند و شمال روستای دوگیجان قرار دارد، بطور دقیقتر مابین روستای زرقان و دوگیجان کوه مرتفعی است به نام مقاطقع که غار در این کوه واقع شده است. دهانه غار به عرض ۳/۵ متر است. غار به فاصله حدود ۶ کیلو متری شرق روستا واقع شده که از دو مسیر مالرو می‌شود به آن رسید.

ورود به غار بصورت تقریبا عمودی از سوراخی که میبایست بصورت تک تک وارد آن شد میسر است.نوع غار از غارهای آهکی استالا گتیتی بشمار می‌آید ، کف غار و دیواره‌ها واستالا گتیت‌ها مرطوب می‌باشد و این میرساند که غار زنده است و هنوز مراحل تکامل خود را طی می‌کند. درون غار خیلی وسیع بوده و از نقطه نقطه سقف بلند غار ، ستونهای آستالا کتیت آویزان شده است که در لابه لای آنها ده‌ها هزار خفاش لانه دارند غار چند سالن وسیع دارد و به چند راهرو ..

.مشاهده کامل متن ختم می‌شود که اهالی می‌گویند درصورت عبور سینه خیز از روی گِل‌های کف راهرو باریک به سالن‌های وسیع‌تری می‌رسیم واین می‌رساند که تمام قسمت‌های غار مورد شناسایی قرار نگرفته است.این غارسرچشمه آب رودخانه آغ سو و منطقه مصفا و آبشارهای دل انگیز آن است. در این روستا هرسال آیینی با شرکت همه‎ی زنان و مردمان روستا روی می‎دهد که بنا بر آن، ظهر نوزدهم تیرماه از روستا خارج شده و دسته دسته همراه زنان و بچه‎ها به سوی «پیر» یا «سلطان سنجر» که سلطان زنجیراش می‎گویند حرکت می‎کنند.

حصار این پیر از سنگ است ، مردم بخشی از راه خاکی را با تراکتور و بقیه را با پای پیاده می‎پیمایند. عصر پیش از فرو رفتن آفتاب بر بلندی کوه سلطان سنجر رسیده و در میان سنگ‎های تلنبار شده جای می‎گیرند تا پیش از برآمدن آفتاب شاهد گوسفندان‎شان باشند که بر گرد پیر می‎چرخند. این نمایش برای سلامتی و پربرکت بودن دام‎های‎شان خوب است.داستانهایی از این آیین‎ها بر سر زبان‎هاست که اعتقادشان را بر آن بیش‎تر می‎کند.

اطراف «پیر» پر است از خانواده‎هایی که شب را بر سر آتش به سر می‎برند و جوانانی که بر بلندی این کوه با احساس غرور از آینده‎ی برنامه‎هاشان سخن می‎گویند. از این بلندی روستای زنوزاق، زنوز و مرند دیده می‎شود. این پیر از آنِ مردمان زنوز است که فقط در این روز از سال روستاییان دویوجان زائر آن می‎شوند.پس از گوسفند گردانی به دور «پیر» و با برآمدن آفتاب مردم به سوی منطقه‎ی «سووانالیق» بین راه روستا و پیر سرازیر می‎شوند.

در آن جا گوسفندان دوشیده شده و گاه خرید و فروش می‎شوند. مردم چند گروه شده و هر کدام در گوشه‎ای از دره‎ی بزرگ اوتراق کرده و از مهمانان‎شان پذیرایی می‎کنند. هر گروه از خانواده‎ها سفره‎ای پیش انداخته که از «چوچَه» یا «داستانا»ی پخت خودشان و پنیر و چای چیده شده است، به راحتی می‎توان بر سر سفره‎ها نشسته و با آنان هم سخن شد. چشم انداز این دره با گوسفندان، گاوها، الاغ‎ها و اسبان‎شان خاطره‎ی به یاد ماندنی بر جای می‎گذارد.

هوای خنک این منطقه مانع از گرما زدگی ا‎ست. کودکانی که در این آیین‎ها شرکت دارند کم‎کم یاد می‎گیرند که برای سال آینده نیز باید راهی این دیار شوند و چنین اعتقادی را پا بر جای نگه دارند. عصر مردم آماده‎ی برگشتن به روستایشان میشوند.منبع:http://ashighlar.

ir/http://mandagarana.persianblog.ir/http://www.negahmedia.

ir/.